Εξουσία και δημοσιογραφία…

Ο έλεγχος και η  κριτική  της εξουσίας  βαραίνει φυσικά  τους δημοσιογράφους όπου μάχονται για την ενημέρωση του κοινού, άρα το τεράστιο βάρος των ευθυνών που έχουν έναντι των αναγνωστών και της συνείδησης  του είναι δυσβάστακτο, μερικές φορές !

Αυτός που γράφει  δημόσια έχει ευθύνη σαφέστατα  και κρίνεται. Ευθύνη όμως αλλά και δύναμη έχει και ο αναγνώστης ! 

Όταν στους έχοντες την εξουσία ασκείται έλεγχος και κριτική, τότε την χαρακτηρίζουν ως εμπάθεια ,αντιθέτως όταν βρίσκονταν σε θέση αντιπολίτευσης την ίδια κριτική την ονομάζουν  αντικειμενική και αδέσμευτη  δημοσιογραφία!

Ο λαός που πορεύεται  με την εξουσία ονοματίζει τους δημοσιογράφους που κρίνουν «πουλημένους» ή «παπαγαλάκια», ενώ η αντίπερα όχθη τους έχει χρήσει συλλειτουργούς, και άξιους πρεσβευτές του δημοκρατικού και αντικειμενικού λογού!

Βλέπουμε και ακούμε δημοσιογράφους να σύρονται σε δικαστήρια για αυτά που έγραψαν.Δεν βλέπουμε όμως άρχοντες να βρίσκονται στην ίδια θέση για «παρατυπίες» ή λάθη ή  υποσχέσεις  που δεν κράτησαν γιατί , αγαπητοί μου φίλοι εμείς οι ίδιοι  τους συχωρούμε και τους «αθωώνουμε» ξεχνώντας, στην καλύτερη περίπτωση, ή επιβραβεύοντας τους, στην χειρότερη,  με την ψήφο μας!

Όταν οι πολιτικοί μας καλούνται από την δικαιοσύνη τότε πάλι ευθύνες έχουν οι άλλοι που βάλλουν αδίκως εναντίον τους και προσπαθούν όπως λένε, να πονικοποιήσουν την πολιτική ζωή του τόπου.

Σε αντίθετη περίπτωση  όμως ο έχων την πέννα αν γράψει γι αυτούς κάτι  που ενοχλεί τότε  είναι «δυσφήμιση» και πλήττεται βάναυσα η πολιτική  φερεγγυότητα και η προσωπικότητα τους.

Για ένα πρόσωπο που έχει επιλεχθεί να διοικήσει  επάξια και με τις καλύτερες προθέσεις  τον τόπο του, η παρανομία των αποφάσεων που λαμβάνει χρίζονται ως λάθος ή παρατυπία.

Το λάθος όμως ενός δημοσιογράφου κατά αυτούς δεν υπάρχει …Υπάρχει  μόνο  εμπάθεια!

Η ανικανότητα των αρχόντων για σωστή επιλογή συνεργατών που θα τους βοηθούσαν στην εύρυθμη λειτουργία των υπηρεσιών τους  δεν βαραίνει ποτέ αυτούς αλλά τις ίδιες τις υπηρεσίες  που δυσλειτουργούν και του υπαλλήλους ….Δηλαδή πάλι οι άλλοι ευθύνονται.

Όταν το ρεπορτάζ φτάνει  μέχρι εκεί που οι πόρτες είναι ανοιχτές, τότε για τους ελεγχόμενους λειτουργούς  δεν είναι  σωστό ρεπορτάζ, όταν  όμως καταφέρει να ξεπεράσει και  τις κλειστές  πόρτες  τότε η ευθύνη ανήκει στους  «ρουφιάνους»!

Τα χρήματα που παίρνουν «βαπτισμένοι» δημοσιογράφοι εργαζόμενοι στα γραφεία των αρχών, είναι για δημοσιογραφικές υπηρεσίες από δημοσιογραφικούς συμβούλους,  είναι για ενημέρωση των μέσων ενημέρωσης  και του κοινού, ενώ αυτοί που ασκούν έλεγχο και κρητική είναι κατά αυτούς …αυτοί που δεν «πήραν» καρέκλα, δεν τους «βαφτίσανε» ή δεν τους πληρώσανε …Όσο για τους άλλους  που δεν τους ενοχλούν μπορούν εύκολα  και άφοβα να τους λένε  δημοσιογράφους!!!

Ο ρόλος της κοινωνίας φίλοι μου, κατά την ταπεινή μου άποψη, στα δημόσια δρώμενα είναι και αυτός ένας βασικός παράγοντας που καθορίζει την ποιότητα των ανθρωπιών που την εκπροσωπούν!

Ο λαός έχει την δύναμη να ελέγξει και τους δυο.

Ο λαός όμως με την καθαρή συνείδηση την αντικειμενική κρίση  και με γνώμονα πάντα την δημοκρατική λειτουργία και το δημόσιο συμφέρον και  όχι όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας  ξεχωριστά με την μικροκομματική του ταυτότητα!

Ο λαός είναι αυτός που μπορεί να στείλει τους μεν δημοσιογράφους «αδιάβαστους» και τους δε άρχοντες «σπίτι» τους…

.

Τελικά η κοινωνία πλάθει τους άρχοντες και δημοσιογράφους ,όπου θα την υπηρετούν, άρα είμαστε συνυπεύθυνοι …

Άξιοι άρχοντες και αγωνιστές δημοσιογράφοι τελικά  δεν υπάρχουν ή εθελοτυφλούμε, κατά περίσταση?